Michaił Tuchaczewski
Urodzony 16 lutego 1893 roku dowódca, służący pierwotnie w Armii Imperium Rosyjskiego, a następnie Armii Czerwonej. W trakcie rosyjskiej wojny domowej odniósł szereg zwycięstw nad oddziałami Białej Gwardii.
W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził Frontem Zachodnim. Wykorzystując błędy popełniane przez Wojsko Polskie w lecie 1920 roku błyskawicznie doprowadził oddziały bolszewickie pod polską stolicę. Dowodził siłami Armii Czerwonej w Bitwie Warszawskiej, a następnie w bitwie pod Niemnem. O porażkę oskarżał Stalina, który wbrew rozkazom nie przerzucił swoich sił pod polską stolicę.
Po wojnie polsko-bolszewickiej dowodził pacyfikacją powstania w Kronsztadzie oraz rozbiciem sił antybolszewickich Aleksandra Antonowa. Stał się jedną z najważniejszych postaci w Armii Czerwonej, którą zmodernizował w latach 30. XX wieku. W 1935 roku został Marszałkiem Związku Radzieckiego. Dwa lata później, w ramach czystek stalinowskich, został skazany na śmierć i rozstrzelany.