Front Północny był związkiem operacyjnym Wojska Polskiego utworzonym 17 maja 1920 roku. Znajdował się on pod dowództwem gen. Józefa Hallera. W jego skład wchodziły:
- 5 Armia – dowodzona przez Władysława Sikorskiego, sformowana 6 sierpnia 1920 roku, celem obrony Wkry i przeprowadzenia ofensywy na prawym skrzydle wojsk sowieckich na potrzeby odciążenia stolicy. Duża część formacji wchodzących w skład 5 Armii były to jednostki improwizowane.
- 1 Armia – sformowany 7 marca 1920 roku związek operacyjny pod dowództwem Franciszka Latinika. Broniła ona przedmieść Warszawy na odcinku od Zegrza do Karczewa.
- 2 Armia – broniła przepraw na Wiśle po stronie zachodniej od Karczewa do Dęblina. Dowodzona przez generała Bolesława Roję.
Front Północny utworzony 28 maja 1920 roku i znajdujący się pod dowództwem gen. Edwarda Rydza Śmigłego, miał na celu uderzenie na flankę Frontu Zachodniego i odcięcie mu drogi ucieczki. W jego skład wchodziły:
- 4 Armia – dowodzona przez gen. Leonarda Skierskiego, skoncentrowana na rejonie Dęblin-Kock.
- 3 Armia – po dowództwem gen. Zygmunta Zielińskiego rozwinięta od Kocka do Brodów.
Front Południowy był związkiem operacyjnym Wojska Polskiego utworzonym 6 sierpnia 1920 roku. Miał on na celu obronę Lwowa i Galicji Wschodniej oraz wiązanie bolszewickiego Frontu Południowo-Zachodniego, aby nie mógł on wspomóc Frontu Zachodniego idącego na Warszawę. Składał się z:
- 6 Armii – dowodzonej przez gen. Władysława Jędrzejewskiego miała związać walką Armię Konną i tym samym uniemożliwić jej wsparcie sił Tuchaczewskiego w marszu na Warszawę.
- Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej – znajdującej się pod dowództwem gen. Mychajły Omelianowicza-Pawlenki.
Polskie oddziały w Bitwie Warszawskiej