Józef Haller
Generał Józef Haller urodził się 13 sierpnia 1873 roku w Jurczycach koło Krakowa. W 1890 roku wstąpił do korpusu kadetów. Z armią związany do 1910 roku, kiedy otrzymał urlop długoterminowy, a następnie przeszedł w stan spoczynku. Zaczął współpracować z ruchem spółdzielczym i skautowskim, jednak wraz z wybuchem I wojny światowej został zmobilizowany do armii. Podczas Wielkiej Wojny walczył po stronie austriackiej w Legionach Polskich, a następnie zmienił front i stając na czele 5 Dywizji Strzelców Polskich połączył się z jednostkami polskimi walczącymi po stronie Rosji. W wyniku bitwy pod Kaniowem 11 maja 1918 roku jednostka Hallera została rozbita przez Niemców, on sam zaś, pod fałszywym nazwiskiem, przedostał się do Moskwy gdzie próbował formować polskie formacje.
13 lipca 1918 roku Haller dotarł do Francji, gdzie funkcjonował Komitet Narodowy Polski, który stawiał sobie za cel odbudowę polskiej niepodległości przy wsparciu Ententy. Haller stanął na czele Błękitnej Armii, największej polskiej formacji z okresu I wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę Błękitna Armia, wyszkolona oraz wyposażona w nowoczesny sprzęt przez Francję, stała się istotną siłą Wojska Polskiego.
21 kwietnia 1919 roku Haller przybył do Warszawy, gdzie został powitany przez mieszkańców stolicy jako bohater narodowy. Wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej oraz w symbolicznej ceremonii zaślubin Polski z Morzem Bałtyckim.
W trakcie wojny polsko-bolszewickiej wszedł w skład Rady Obrony Państwa oraz powierzono mu rolę Generalnego Inspektora Armii Ochotniczej. Podczas Bitwy Warszawskiej dowodził wojskami broniącymi przedpola stolicy stojąc na czele dowództwa Frontu Północnego.
Po wojnie polsko-bolszewickiej zajął się działalnością polityczną – Haller był jedną z czołowych postaci ruchu narodowego. W okresie II wojny światowej wchodził w skład rządów emigracyjnych w Londynie, w którym pozostał po 1945 roku i w którym zmarł w 1960 roku.