Edward Rydz-Śmigły
Edward Rydz-Śmigły urodził się 11 marca 1886 roku w Brzeżanach. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należał do Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego. W okresie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej brał udział w wyzwoleniu Dyneburga oraz w wyprawie kijowskiej. Podczas odwrotu był dowódcą Frontu Południowo-Wschodniego oraz Frontu Środkowego. 6 sierpnia 1920 roku Marszałek Piłsudski powierzył mu rolę dowódcy Frontu Środkowego, który dokonuje uderzenia znad Wieprza. Swoimi działaniami doprowadza do odcięcia odwrotu wojsk Tuchaczewskiego.
Po wojnie polsko-bolszewickiej Edward Rydz-Śmigły prowadzi działalność polityczną, wiąże się z obozem Józefa Piłsudskiego, a po jego śmierci zostaje Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych, Marszałkiem Polski oraz jedną z najważniejszych postaci w państwie. We wrześniu 1939 roku, w wyniku napaści Niemiec i Związku Radzieckiego na Polskę, wraz z rządem przekracza granicę polsko-rumuńską i zostaje internowany przez rumuńskie władze.
Oskarżany przez rodaków o klęskę w walce przeciwko agresji Niemiec w 1941 roku wrócił do Polski i przybył do Warszawy by jako szeregowiec wstąpić do Związku Walki Zbrojnej i w realiach Polskiego Państwa Podziemnego kontynuować walkę przeciwko III Rzeszy, jednak 2 grudnia 1941 roku zmarł na zawał serca.